Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, η Βρετανία, η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες άρχισαν να μελετούν το υπερκράμα. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες νέων αεροκινητήρων, η έρευνα και η χρήση υπερκράματος εισήλθε σε μια περίοδο έντονης ανάπτυξης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Βρετανία πρόσθεσε για πρώτη φορά μια μικρή ποσότητα αλουμινίου και τιτανίου στο κράμα 80Ni-20Cr για να σχηματίσει φάση Ι³ για ενίσχυση και ανέπτυξε το πρώτο κράμα με βάση το νικέλιο με υψηλότερη αντοχή σε υψηλή θερμοκρασία. Ταυτόχρονα, προκειμένου να προσαρμοστούν στην ανάπτυξη στροβιλοσυμπιεστών για έμβολους αεροκινητήρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να κατασκευάζουν λεπίδες με κράμα με βάση το κοβάλτιο Vitallium.
Το Inconel, ένα κράμα με βάση το νικέλιο, αναπτύχθηκε επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες για την κατασκευή θαλάμων καύσης για κινητήρες τζετ. Αργότερα, για να βελτιωθεί περαιτέρω η αντοχή του κράματος σε υψηλή θερμοκρασία, οι μεταλλουργοί πρόσθεσαν βολφράμιο, μολυβδαίνιο, κοβάλτιο και άλλα στοιχεία στο κράμα με βάση το νικέλιο για να αυξήσουν την περιεκτικότητα σε αλουμίνιο και τιτάνιο και ανέπτυξαν μια σειρά από ποιότητες κραμάτων, όπως όπως το βρετανικό "Nimonic", το αμερικανικό "Mar-M" και το "IN", κ.λπ. Μια ποικιλία υπερκραμάτων, όπως X-45, HA-188, FSX-414 και ούτω καθεξής, έχουν αναπτυχθεί με την προσθήκη νικελίου, βολφράμιο και άλλα στοιχεία σε κράματα με βάση το κοβάλτιο. Λόγω της έλλειψης πόρων κοβαλτίου, η ανάπτυξη υπερκραμάτων με βάση το κοβάλτιο είναι περιορισμένη.
Στη δεκαετία του 1940 αναπτύχθηκαν επίσης υπερκράματα με βάση το σίδηρο. Στη δεκαετία του 1950 κατασκευάστηκαν τα A-286 και Incolo 901. Ωστόσο, λόγω της κακής σταθερότητας σε υψηλές θερμοκρασίες, αναπτύχθηκαν αργά από τη δεκαετία του 1960. Η Σοβιετική Ένωση άρχισε να παράγει υπερκράματα ποιότητας «Ð» με βάση το νικέλιο γύρω στο 1950 και αργότερα παρήγαγε παραμορφωμένα υπερκράματα της σειράς «Ðл και
